توانبخشی دهلیزی
شواهد نشان داده که توانبخشی دهلیزی (VRT) می تواند در بهبود علائم بسیاری از اختلالات دهلیزی (گوش میانی، تعادل)، موثر باشد.
افراد مبتلا به اختلالات دهلیزی، مشکلاتی چون سرگیجه، منگی، اختلال دید، و یا عدم تعادل را تجربه می کنند.
این ها مشکلاتی هستند که توانبخشی برای رفع آن ها تلاش می کند.
مشکلات دیگری نیز وجود دارند که در نتیجه اختلالات دهلیزی ایجاد می شوند. از جمله حالت تهوع و یا استفراغ، کاهش توانایی توجه یا تمرکز و خستگی.
علائم ناشی از اختلالات دهلیزی می توانند از کیفیت زندگی کاسته و بر تمام جنبه های زندگی روزمره اثر بگذارند.
این علائم هم چنان می توانند در مشکلات احساسی مثل اضطراب و افسردگی دخیل باشند.
یکی از عواقب داشتن اختلال دهلیزی آن است که علائم غالبا باعث می شوند که افراد به منظور جلوگیری از عود کردن یا بدتر شدن سرگیجه و عدم تعادل، یک سبک زندگی یک جا نشینی را قبول کنند.
در نتیجه، کاهش انعطاف و قوت عضلانی، افزایش سفتی مفصل و کاهش بنیه می تواند رخ دهد.
استراتژی های درمانی به کار رفته در توانبخشی می تواند برای این مشکلات ثانویه مفید باشند.
کلینیک توانبخشی یادمان ارائه کننده کلیه خدمات توانبخشی، ریکاوری و درمان فیزیکی
توانبخشی دهلیزی چیست؟
توانبخشی دهلیزی یا درمان توانبخشی وستیبولار شکل خاصی از درمان است که برای کاهش علائم اولیه و ثانویه مشکلات ایجاد شده در اثر اختلالات دهلیزی در نظر گرفته شده است.
این درمان، یک برنامه مبتنی بر ورزش است. این برنامه برای کاهش سرگیجه و منگی، بی ثباتی دید و یا عدم تعادل و سقوط طراحی شده است.
برای بیشتر افراد مبتلا به اختلال دهلیزی، چنین نقصی دائمی است چرا که میزان بازیابی عملکرد دهلیزی بسیار کم است.
با این حال، پس از آسیب سیستم دهلیزی افراد می توانند احساس بهتری داشته و از طریق کمبود پوشی، عملکرد آن ها بازگردد.
این اتفاق به آن دلیل می افتد که برای جایگزینی کمبود سیستم دهلیزی، مغز دستور به استفاده از دیگر حواس (بینایی و لامسه، به معنای حس بدن) می دهد.
سلامت بخش های ویژه دستگاه عصبی (ساقه مغز، مخچه، و حس های بینایی و لامسه) در تعیین میزان بهبودی اهمیت دارد تا بتواند از طریق کمبود پوشی جبران شود.
برای بسیاری افراد این کمبود پوشی به طور طبیعی با گذشت زمان رخ می دهد. اما برای افرادی که علائم آن ها کاهش نمی یابد و برای بازگشت به فعالیت های روزانه دچار مشکل هستند، توانبخشی دهلیزی می تواند به وسیله افزایش کمبود پوشی، به بهبود آن ها کمک کند.
هدف از توانبخشی دهلیزی، استفاده از رویکرد مبتنی بر مشکل برای افزایش کمبود پوشی است.
این مساله به وسیله شخصی سازی تمرینات جهت رفع مشکلات خاص هر فرد به دست می آید.
بنابراین پیش از آنکه برنامه تمرینی طراحی شود، یک معاینه بالینی جامع برای تشخیص مشکلات مربوط به اختلال دهلیزی نیاز است.
بسته به مشکلات مربوط به دهلیز تشخیص داده شده، سه شیوه اساسی تمرینی تجویز می شود. 1)خوگیری. 2)تثبیت دید. و یا 3)آموزش تعادل.
تمرینات خوگیری
تمرینات خوگیری برای درمان علائم سرگیجه ای که در اثر خود حرکتی و یا محرک بصری ایجاد شده، استفاده می شوند.
تمرینات خوگیری برای بیمارانی که در زمان حرکت، خصوصا هنگام حرکات سریع سر، یا تغییر وضعیت هایی مثل دولا شدن یا به بالای سر نگاه کردن، افزایش سرگیجه را گزارش کرده اند، تجویز می شوند.
هم چنین، تمرینات خوگیری برای بیمارانی که در محیط های به لحاظ بصری مهیج مثل مراکز خرید و فروشگاه ها، در زمان تماشای فیلم های اکشن در تلویزیون و یا در هنگام راه رفتن روی سطوح طرح دار یا براق، افزایش سرگیجه را گزارش داده اند، مناسب است.
تمرینات خوگیری برای علائم سرگیجه ای که ذاتا خود به خودی هستندمناسب نیست. این علائم در اثر حرکت سر یا محرک بصری بدتر نمی شوند.
هدف از تمرینات خوگیری، کاهش سرگیجه است. این کار از طریق انجام مکرر حرکات خاص یا محرک بصری که سرگیجه بیماران را تحریک می کند انجام می شود.
این تمرینات طراحی شده اند تا به شکلی ملایم، یا نهایتا متعادل علائم سرگیجه بیماران را تحریک کنند.
افزایش علائم صرفا باید موقتی باشد. پیش از ادامه سایر تمرینات یا تکالیف، این علائم باید به طور کامل به سطح آغازین باز گردند.
با گذشت زمان و با مداومت و موافقت درست، شدت سرگیجه بیمار تا حدی کاهش خواهد یافت. در این حالت مغز دستور به رد سیگنال های غیر عادی دریافتی از گوش میانی می دهد.
تمرینات تثبیت دید
تمرینات تثبیت دید جهت بهبود کنترل حرکات چشمی استفاده می شوند تا بینایی در طول حرکات سر واضح باشد.
این تمرینات برای بیمارانی مناسب است که به دلیل پرش در دید، مشکلاتی را در وضوح دید گزارش داده اند. مثلا در زمان مطالعه یا تلاش برای تشخیص اشیاء در محیط به ویژه در هنگام حرکت.
دو نوع تمرینات چشم و سر برای بهبود تثبیت دید وجود دارد. انتخاب این که کدام تمرینات استفاده شوند، به نوع اختلال دهلیزی و میزان آن بستگی دارد.
یک نوع از تمرینات تثبیت دید، ترکیبی از تمرکز بر شیء است. در حالیکه سر بیمار به جلو و عقب یا بالا و پایین حرکت می کند.
تصاویر زیر، مثال هایی از این نوع تمرین تثبیت دید را نشان می دهند.
نوع دیگری از تمرین تثبیت دید طراحی شده تا از بینایی و لامسه (حس بدن) به عنوان جانشین هایی برای دستگاه دهلیزی آسیب دیده استفاده کند.
تمرینات هدف یادآوری شده و تغییر دید از جایگزینی حسی برای تثبیت دید استفاده می کنند.
این تمرینات به ویژه برای بیمارانی که عملکرد دهلیزی آن ها ضعیف است یا فاقد آن هستند، مفید است. برای مثال بیمارانی که به آسیب گوش داخلی دو طرفه مبتلا هستند.
تمرینات آموزش تعادل
تمرینات آموزش تعادل جهت بهبود پایداری استفاده می شوند. هدف این است که فعالیت های روزمره برای خود مراقبتی، کار، و اوقات قراغت بتوانند به طور موفقیت آمیزی انجام شوند.
تمریناتی که برای بهبود تعادل استفاده می شوند، باید برای رفع مشکلات تعادلی اساسی خاص هر بیمار طراحی شوند.
هم چنین این تمرینات باید چالش برانگیز باشند. در عین حال به قدر کافی ایمن باشند تا بیماران در هنگام انجام آن ها نیفتند.
ویژگی هایی از تمرینات تعادلی که برای چالش برانگیز شدن آن ها دستکاری می شوند، شامل این موارد است:
- نشانه های بینایی یا لامسه
- وضعیت های ایستا و حرکات پویا
- استراتژی های حرکتی هماهنگ (حرکات مچ پا، ران و یا ترکیبی از هر دو)
- وظایف دوگانه (انجام یک وظیفه در حین تعادل)
علاوه بر این، تمرینات تعادلی باید جهت کاهش موانع محیطی و خطر افتادن طراحی شوند.
برای مثال، این تمرینات باید به بهبود توانایی بیماران در راه رفتن کمک کنند. راه رفتن در بیرون از خانه، بر روی زمین ناهموار، یا راه رفتن در تاریکی.
در نهایت، تمرینات آموزش تعادل برای کمک به بهبود ایستادن، خم شدن، دستیابی، چرخش، راه رفتن، و در صورت نیاز فعالیت های دشوارتری مثل دویدن، طراحی می شوند. هدف این است که بیماران بتوانند به شکلی ایمن و مطمئن به فعالیت های روزانه خود بازگردند.
برای بیماران مبتلا به سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم (BPPV)، روش های تمرینی مذکور مناسب نیستند.
ابتدا پزشک باید نوع سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیمی را که بیمار از آن رنج می برد، تشخیص دهد. سپس تمرینات تغییر موقعیت مختلف می تواند انجام شود.
پس از آنکه سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم با موفقیت درمان و علائم دورانی آن حل شد، برخی بیماران باز هم سرگیجه عمومی (علائمی به جز دوران) و یا عدم تعادل را گزارش می دهند.
در این موارد احتمالا درمان با استفاده از تمرینات خوگیری و یا آموزش تعادل، تجویز می شود.
بیشتر بخوانید : عدم تعادل و درمان با فیزیوتراپی
بیماران باید چه انتظاری از توانبخشی دهلیزی داشته باشند؟
توانبخشی دهلیزی معمولا به شکل سرپایی انجام می شود. اگرچه در برخی موارد این درمان می تواند در بیمارستان اعمال شود.
بیماران توسط یک فیزیوتراپیست یا متخصص کار درمانی معتبر با تحصیلات تکمیلی پیشرفته ویزیت می شوند.
توانبخشی دهلیزی با معاینه بالینی جامعی آغاز می شود. این معاینه باید شامل جمع آوری سابقه دقیق علائم بیمار باشد و این مساله که علائم چطور بر فعالیت های روزانه آن ها اثر می گذارد.
این متخصص، نوع و شدت علائم را ثبت کرده و درباره تسریع شرایط بحث می کند.
علاوه بر این، اطلاعاتی درباره داروها، مشکلات بینایی یا شنوایی، دیگر مسائل پزشکی، تجربه زمین خوردن، سطح فعالیت فعلی و قبلی و وضعیت زندگی بیمار، جمع آوری می شود.
این معاینه هم چنین شامل انجام آزمایش های مختلف برای ارزیابی هدفمند مشکلات بیمار است.
متخصص، دستگاه های دهلیزی و بینایی را می آزماید تا مشاهده کند حرکات چشم چقدر خوب کنترل می شوند.
آزمایش ها، حس (که شامل جمع آوری اطلاعات درباره درد می شود)، قدرت عضلانی، شدت و دامنه چرخشی حرکات، هماهنگی، وضعیت بدن، تعادل و قدرت راه رفتن را ارزیابی می کند.
یک برنامه تمرینی شخصی سازی شده از یافته های معاینه بالینی، نتایج حاصل از آزمایش های لابراتواری و مطالعات تصویر برداری، و اطلاعات دریافتی از بیماران درباره اهداف آن ها از توانبخشی، ایجاد می شود.
برای مثال، فرد مبتلا به سرگیجه وضعیتی حمله ای خوش خیم می تواند تمرین تغییر وضعیت مجرایی را برای دوران هایی که تجربه می کند، تحمل کند. در حالی که برای شخصی با بی ثباتی دید و سرگیجه ناشی از آماس گوش درونی (نقصی متاثر از گوش میانی تضعیف شده)، می توان تمرینات تثبیت دید و خوگیری تجویز شود و اگر سرگیجه بر تعادل او اثر بگذارد، این مورد می تواند شامل تمرینات تعادلی هم باشد.
برنامه تمرینی در خانه
بخش مهمی از توانبخشی دهلیزی، برقراری برنامه تمرینی است که بتوان آن را به طور منظم در خانه انجام داد.
قبول برنامه تمرینی خانگی جهت کمک به نیل به اهداف توانبخشی و بیمار، اهمیت دارد.
در کنار تمرینات، آموزش بیمار و پرستار او، بخش جدایی ناپذیری از توانبخشی دهلیزی است.
بسیاری از بیماران این مساله را برای درک دانش ورای مشکلات دهلیزی و هم چنان ارتباط آن با مشکلاتی که می تواند در عملکرد زندگی روزمره داشته باشد، مفید می دانند.
یک متخصص هم چنین می تواند اطلاعاتی درباره چگونگی رسیدگی به این مشکلات ارائه داده و درباره آنچه می توان از توانبخشی دهلیزی انتظار داشت، صحبت کند.
آموزش این بیماران مهم است چرا که از رمز و راز آنچه آن ها تجربه می کنند، پرده بر می دارد. این مساله می تواند به کاهش اضطرابی کمک کند که می تواند در نتیجه اختلال دهلیزی آن ها رخ دهد.
آیا انجام تمرینات توانبخشی دهلیزی دشوار است؟
آموختن تمرینات توانبخشی دهلیزی دشوار نیست، اما جهت دستیابی به موفقیت حداکثری، بیماران باید به انجام آن ها متعهد باشند.
گاهی این تمرینات می توانند خسته کننده باشند. پس تنظیم برنامه منظم که در آن تمرینات بتوانند دربردارنده زندگی روزمره باشند، بسیار مهم است.
شاید در ابتدا به نظر برسد که تمرینات، علائم را بدتر می کنند.
اما با گذشت زمان و کار مداوم، علائم باید به طور پیوسته کاهش یابد. این به آن معنا است که شرکت در فعالیت های زندگی روزمره برای بیماران آسان تر خواهد بود.
عواملی که می توانند بر بهبودی تاثیر بگذارند
زمانی که بیماران در توانبخشی دهلیزی شرکت می کنند، عوامل مختلفی می توانند بر پتانسیل بهبودی تاثیر بگذارند.
برای مثال، نوع اختلال دهلیزی بر بهبودی تاثیر گذار است.
بیمارانی که مبتلا به اختلال دهلیزی پایداری مثل آماس گوش درونی هستند، بهترین فرصت را برای دستیابی به رفع رضایت بخش علائم خود را دارند.
زمانی که بیماران به اختلال دهلیزی پیش رونده ای مثل ام اس یا وضعیتی نوسانی هم چون میگرن یا نشانگان منییر مبتلا باشند که موجب حملات خود به خودی سرگیجه یا منگی می شود، دستیابی به کمبود پوشی می تواند دشوار باشد. بنابراین موفقیت در توانبخشی دهلیزی نیز سخت تر خواهد بود.
بیشتر بخوانید : بیماری ام اس چیست؟ علائم، تشخیص و درمان
برای افزایش شانس موفقیت توانبخشی دهلیزی برای بیماران مبتلا به اختلالات پیش رونده یا نوسانی، مدیریت این اختلالات از راه پزشکی بسیار مهم است.
بیمارانی که دچار میگرن دهلیزی هستند احتمالا به وسیله به کارگیری تغییرات رفتاری (کاهش محرک های میگرن و شرکت در درمان رفتاری شناختی) و یا استفاده از درمان دارویی جهت کمک به کاهش یا حذف حملات سردرد، می توانند نفع بیشتری از توانبخشی دهلیزی ببرند.
اگرچه درمان توانبخشی دهلیزی حملات سرگیجه ای را که بیماران مبتلا به میگرن تجربه می کنند درمان نمی کند، اگر این حملات به وسیله رژیم و دارو کاهش یابند یا اگر به واسطه شیوه شیمیایی یا وابسته به جراحی تهاجمی تری از مداخله شناسایی شود، سپس توانبخشی دهلیزی احتمالا به کاهش علائمی کمک می کند که بین حملات رخ می دهد.
هدف از مدیریت پزشکی
هدف از مدیریت پزشکی، کمک به تثبیت اختلال به بهترین نحو ممکن است تا به کمبود پوشی اجازه وقوع بدهد.
در نتیجه، استراتژی های تمرینی به کار رفته در توانبخشی دهلیزی شانس بیشتری برای بهبود کمبود پوشی و کاهش علائم مربوط به دهلیز خواهند داشت.
بسته به اختلال دهلیزی، تفاوت هایی در بهبودی احتمالی وجود خواهد داشت.
اگر بیماران مبتلا به آسیب یک طرفه باشند (تنها یک گوش دچار اختلال دهلیزی باشد)، در مقایسه با آن هایی که دچار آسیب دوطرفه هستند (هر دو گوش به اختلال دهلیزی مبتلا باشند)، عموما شانس بیشتری برای بهبودی دارند.
درمان توانبخشی دهلیزی به بهبودی بیماران مبتلا به آسیب دوطرفه کمک می کند. اما نه به همان میزان و سرعتی که بیماران مبتلا به آسیب یک طرفه تجربه می کنند.
در بیماران مبتلا به اختلال دهلیزی میانی، ساختارهایی از مغز که اجازه کمبود پوشی می دهند، تحت تاثیر قرار می گیرند.
این مساله، میزان و سرعت بهبودی را محدود می سازد. با این حال تحقیقات نشان داده که بیماران مبتلا به اختلالات دهلیزی میانی می تواند از درمان توانبخشی دهلیزی منتفع شوند.
بیشتر بخوانید : خدمات فیزیوتراپی برای سالمندان
عوامل دیگری که بهبودی را محدود می سازند
سبک زندگی یک جا نشینی
کم تحرک بودن می تواند منجر به سطوح نا مطلوب سلامتی و تناسب اندام شود. این خود باعث ایجاد مشکلات ثانویه می گردد.
هم چنین این سبک زندگی می تواند با کاستن آستانه ای که موجب تشدید علائم سرگیجه و بی ثباتی می شود، تحمل حرکتی را کاهش دهد.
به این ترتیب، میل به فعالیت باز هم کاهش می یابد و در نتیجه چرخه ای معیوب ایجاد می شود.
آموزش بدن برای افزایش تحمل حرکتی و بهبود تناسب اندام جسمی یکی از اهداف توانبخشی دهلیزی است و می تواند این عامل را برطرف کند.
درد
به طور کلی درد در عدم تعادل تاثیر دارد و با افزایش خطر زمین خوردن در افراد مسن تر ارتباط دارد.
افراد هم چنین برای اجتناب از درد، سطح فعالیت و حرکت خود را محدود می کنند. این اتفاق منجر به سبک زندگی کم تحرک تر و عواقب منفی این سبک زندگی می شود.
به علاوه جهت اجتناب از درد، شاید بیماران قادر به انجام تمرینات تجویز شده نباشند که شرکت کامل در توانبخشی دهلیزی و اثرگذاری آن را محدود می سازد.
به همین دلایل در صورت لزوم درد باید به شکل منظم به وسیله فیزیوتراپی و مداخلات پزشکی تشخیص داده و مدیریت شود. در این صورت نتایج به حد اعلای خود خواهند رسید.
وقوع دیگر بیماری ها
زمانی که بیماران مجبور هستند با بیماری های چندگانه ای دست و پنجه نرم کنند، دستیابی به اهداف طراحی شده در توانبخشی دهلیزی دشوار تر خواهد بود.
در واقع هر بیماری که توانایی انجام تمرینات را کاهش دهد، شانس موفقیت را نیز کم می کند.
به علاوه، درست همان طور که درد یکی از عوامل افزایش احتمال زمین خوردن است، بیماری های خاص (بیماری قلبی عروقی، آرتریت، مشکلات پا، مشکلات بینایی، بیماری های عصبی، اختلالات شناختی) نیز عواملی برای افزایش خطر افتادن هستند.
ارزیابی و مدیریت جامع و پیشگیرانه این بیماری ها باید انجام شود.
داروهای خاص و یا داروهای چندگانه
استفاده از دارو، شمشیر دو لبه است. چرا که یک لبه آن منافع لازم برای مدیریت بیماری را مهیا می کند. اما از طرف دیگر می تواند عوارض جانبی چون سرگیجه، خواب آلودگی، ضعف و خستگی عضلانی، و بی ثباتی و زمین خوردن را موجب شود که مشکلاتی را دو چندان می کند که همین الان هم به خاطر اختلال دهلیزی وجود دارند.
به علاوه زمانی که داروهای چندگانه تجویز می شوند، عوارض جانبی آن ها با هم ترکیب می شود.
پروژه تینتی و همکاران نشان داده که نه تنها مصرف چهار دارو یا بیشتر عاملی برای افزایش خطر زمین خوردن بیمار است، بلکه هم چنین انواع خاصی از داروها مثل داروهای سایکو اکتیو (آرام بخش ها، داروهای ضد روان پریشی، و داروهای ضد افسردگی)، ضد تشنج ها، و داروهای کاهنده فشار خون قویا باعث مزید بر خطر زمین خوردن هستند.
به طور ویژه، زمانی که پای استفاده از دارو برای اختلالات دهلیزی به میان می آید، مکررا برای بیماران داروهایی مثل مکلیزین (Antivert) و دیازپام (والیوم) برای علائم حاد تجویز می شود.
هدف از این داروها اثر گذاری بر مغز است تا شدت سرگیجه و یا حالت تهوع آن قدر ها هم زیاد نباشد.
این داروها عملکرد مغز را سرکوب می کنند. در نتیجه می توانند منجر به عملکرد معکوس با کمبود پوشی افزایشی شوند. بنابراین بهتر است از این داروها برای دوره های زمانی طولانی استفاده شود.
با یک حساب سر انگشتی مزایا و خطرات استفاده از داروها، تصمیم گیری درباره به کارگیری آن ها باید بر اساس زمینه فردی باشد و اولویت های هر بیمار را شامل شود.
برای مثال داروهای خاصی که فشار خون را کاهش می دهند می توانند موجب منگی شده و به صورت بالقوه باعث بی ثباتی و زمین خوردن شوند.
تعیین اولویت
تشخیص این که کدام یک مهم تر است، خطر حمله قلبی و سکته مغزی یا خطر زمین خوردن و در نتیجه بروز آسیب، در مدیریت بیماری وضعیت دشواری ایجاد می کنند.
پزشکان این ملاحظات را در نظر می گیرند که کدام بیماران بیشتر در معرض خطر سکته مغزی هستند. در این صورت کنترل فشار خون آن ها در اولویت خواهد بود.
از سوی دیگر بیمارانی هستند که بیشتر در معرض خطر افتادن هستند. در چنین شرایطی مصرف بیش از حد داروهای کاهنده فشار خون لحاظ نخواهد شد.
بیماران می توانند با دانستن این که کدام داروها برای آن ها در نظر گرفته شده و فهم عوارض جانبی احتمالی، به اتخاذ تصمیم درباره مصرف دارو کمک کنند.
این مساله می تواند منجر به مباحثه موثرتر بین بیماران و پزشکان درباره علائمی شود که احتمالا در نتیجه مصرف داروی خاصی می تواند تجربه شود.
از چنین مکالماتی پزشک می تواند کار خود را به سمت دستیابی به مزیت تعیین شده دارو سوق دهد. مادامی که به وسیله اقدامات مختلف، عوارض جانبی احتمالی را به حداقل برساند:
- حصول اطمینان از این که داروها به شکل صحیح مصرف می شوند
- مقدار تجویز دارو را مشخص کند
- داروهای غیر ضروری را حذف کند
- داروی متفاوتی را تجویز کند
دغدغه های عاطفی
اضطراب، پانیک و افسردگی به طور مکرر با اختلالات دهلیزی رخ می دهد و می تواند موجب مشکلاتی در مدیریت علائم شود.
بیماران بارها برای اجتناب از افزایش علائم مربوط به دهلیز، فعالیت خود را محدود می کنند.
مادامی که این استراتژی انطباقی می تواند اضطرابی را که بیمار در نتیجه علائم خود تجربه می کند کاهش دهد، کمبود پوشی را که جهت افزایش بهبودی لازم است نیز محدود می کند.
با در معرض قرار گرفتن آهسته و پیش رونده در برابر حرکت و فعالیت، بیماران می توانند در علائم دهلیزی خود بهبودی را تجربه کنند. این اتفاق به کاهش اضطراب آن ها کمک می کند.
با این حال این مساله می تواند برای بسیاری از بیماران جهت مشاوره مربوط به چالش های عاطفی و زندگی با یک بیماری مزمن مفید باشد.
درمان دارویی و یا رفتاری شناختی می تواند به رفع اضطراب اساسی یک بیمار کمک کند. به این ترتیب فرد می تواند به اهداف درمان توانبخشی دهلیزی دست یابد.
فروپاشی مکانیسم های دفاعی
با کمبود پوشی، زمانی که مغز سیگنال های ورودی از گوش میانی را کالیبراسیون مجدد و تنظیم درست می کند، علائم دهلیزی کاهش خواهد یافت.
با این حال زمانی که آسیب وارده به دستگاه دهلیزی دائمی باشد، احتمال بازگشت علائم وجود دارد.
عود کردن وابسته به بیماری می تواند گهگاه رخ دهد چرا که مغز کمبود پوشی را انجام می دهد.
این مساله می تواند بنا به عوامل استرس زای جسمی و یا عاطفی شخصی یا مربوط به فشار های کاری، دوره های عدم فعالیت، یک سرماخوردگی یا آنفولانزای بد، خستگی شدید و یا کمبود خواب مزمن، تغییرات دارویی یا گاهی اوقات عمل جراحی ایجاد شود.
اگرچه مشورت با پزشک برای اطمینان از این که مشکل جدیدی پیش نیامده برای بیمار مهم است. بازگشت به تمریناتی که کمبود پوشی اولیه را بهبود بخشیده، می تواند دوباره به افزایش بهبودی کمک کند.
علاوه بر این بهبودی پس از کمبود پوشی معمولا در مقایسه با کمبود پوشی اولیه سریع تر رخ می دهد.
برای بهره مندی از خدمات توانبخشی وستیبولار و مشاوره با متخصصین توانبخشی و فیزیوتراپی در کلینیک یادمان واقع در غرب تهران، شهرک غرب و محدوده سعادت آباد با شماره تلفن های زیر تماس بگیرید.
ما در کلینیک یادمان کلیه خدمات ، فیزیوتراپی ، درمان فیزیکی و توانبخشی را به صورت تخصصی و با بهره گیری از دستگاه ها و کادر مجرب ارائه می کنیم.
شماره تماس ها : 02188088541 – 02188074196
