تشخیص و درمان پارکینسون
در این مقاله جامع به بررسی تشخیص و درمان بیماری پارکینسون می پردازیم، در مقاله پیشین که لینک آن را در زیر مشاهده می کنید، علائم و علت بیماری پارکینسون را مورد بررسی قرار دادیم.
قبل از خواندن این مطلب با علائم پارکینسون و دلیل به وجود آمدن آن آشنا شوید.
تشخیص پارکینسون
هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص بیماری پارکینسون وجود ندارد. پزشک که در قسمت سیستم عصبی (متخصص مغز و اعصاب) آموزش دیده است، بیماری پارکینسون را بر اساس سابقه پزشکی، بررسی علائم و نشانه ها و معاینه عصبی و جسمی تشخیص می دهد.
احتمالا پزشک برای تشخیص اسکن SPECT با نام توموگرافی کامپیوتری خاص با انتشار عکسی به نام اسکن انتقال دهنده دوپامین DAT را پیشنهاد کند.
اگرچه این اسکن می تواند به تردید در مورد بیماری پارکینسون کمک کند، اما در نهایت علائم و معاینه عصبی، تشخیص صحیح را تعیین می کنند. بیشتر افراد به اسکن DAT احتیاج ندارند.
احتمالا پزشک تست های آزمایشگاهی مانند آزمایش خون را انجام دهد تا شرایط دیگری که می تواند باعث ایجاد علائم شود را رد کند.
همچنین آزمایش های تصویربرداری، مانند MRI ، CT، سونوگرافی مغز و اسکن PET ، می توانند برای کمک به رد سایر اختلالات استفاده شوند.
آزمایشات تصویربرداری به ویژه برای تشخیص بیماری پارکینسون کارآمد نیستند.
علاوه بر معاینه، برای آزمایشات احتمال دارد پزشک دارویی برای بیماری پارکینسون به نام کاربیدوپا لوودوپا (Rytary ، Sinemet ومواردی دیگر) را تجویز کند.
برای نشان دادن مزیت دارو باید دوز کافی دریافت کنید، زیرا دوزهای پایین برای یک یا دو روز قابل اعتماد نیستند. بهبود قابل توجه با این دارو اغلب تشخیص بیماری پارکینسون را تأیید می کند.
گاهی اوقات برای تشخیص بیماری پارکینسون زمان لازم است.
پزشکان برای ارزیابی وضعیت و علائم در طول زمان و تشخیص بیماری پارکینسون، مرتباً قرار ملاقات های منظم را با متخصص مغز و اعصاب آموزش دیده در اختلالات حرکتی توصیه می کنند.
درمان بیماری پارکینسون
رفتار
بیماری پارکینسون قابل درمان نیست، اما اغلب داروها می توانند بطور چشمگیری به کنترل علائم کمک کنند. در برخی موارد که بیماری پیشرفت کرده این امکان وجود دارد که عمل جراحی توصیه شود.
احتمال دارد پزشک تغییرات سبک زندگی، به خصوص انجام ورزش های هوازی را نیز توصیه کند.
در بعضی موارد، فیزیوتراپی پارکینسون که بر تعادل و کشش تمرکز دارد نیز کارآمد است. یک آسیب شناس زبان گفتاری به بهبود مشکلات گفتاری کمک می کند.
درمان پارکینسون با تجویز دارو
داروها در مدیریت مشکلات در راه رفتن، حرکت و لرزش کمک می کنند. این داروها دوپامین را افزایش داده یا جایگزین می کنند.
افراد مبتلا به پارکینسون غلظت دوپامین مغزی کمی دارند. با این حال، دوپامین به طور مستقیم تزریق نمی شود، زیرا نمی تواند وارد مغز شود.
بعد از شروع درمان بیماری پارکینسون می توان علائم را به میزان قابل توجهی بهبود بخشید. با این حال، با گذشت زمان، فواید داروها اغلب کاهش می یابد یا کمتر سازگار می شوند. هر چند هنوز هم می توانید علائم را به خوبی کنترل کنید.
داروهایی که احتمالا پزشک تجویز کند شامل موارد زیر است:
کاربیدوپا-لوودوپا
لوودوپا ، مؤثرترین داروی بیماری پارکینسون، یک ماده شیمیایی طبیعی است که به مغز منتقل می شود و به دوپامین تبدیل می شود. لوودوپا با کاربیدوپا (Lodosyn) ترکیب شده است، که لوودوپا را از تبدیل اولیه به دوپامین خارج از مغز شما محافظت می کند.
این مانع یا باعث کاهش عوارض جانبی مانند حالت تهوع می شود.
عوارض جانبی احتمالا شامل حالت تهوع یا سرگیجه (افت فشار خون بالا) باشد. بعد از گذشت سال ها، با پیشرفت بیماری، سود حاصل از لوودوپا با تمایل به افزایش و کاهش، کمتر می شود (“از بین رفتن”).
همچنین، امکان دارد بعد از مصرف دوزهای بالاتر لوودوپا، حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) را تجربه کنید. پزشک می تواند دوز را کاهش دهد یا زمان دوزها را برای کنترل این اثرات تنظیم کند.
تزریق کاربیدوپا-لوودوپا
Duopa نام تجاری دارویی است که از کاربیدوپا و لوودوپا ساخته شده است. اما، این دارو از طریق لوله تغذیه ای انجام می شود که دارو را به صورت ژل به طور مستقیم به روده کوچک تحویل می دهد.
Duopa برای بیمارانی با پارکینسون پیشرفته تر است که هنوز هم به کربیدوپا لوودوپا پاسخ می دهند، اما در پاسخ آنها نوسانات زیادی دارند. از آنجا که Duopa به طور مداوم تزریق می شود، سطح خون این دو دارو ثابت است.
قرار دادن لوله نیاز به یک عمل جراحی کوچک دارد. خطرات مرتبط با وجود لوله شامل درآمدن لوله یا عفونت در محل تزریق است.
آگونیست های دوپامین
برخلاف لوودوپا، آگونیست های دوپامین به دوپامین تغییر نمی کنند. در عوض، آن ها اثرات دوپامین را در مغز تقلید می کنند. آن ها به اندازه لوودوپا در درمان علائم مؤثر نیستند.
با این حال، آن ها دوام بیشتری دارند و می توانند با لوودوپا برای صاف کردن تأثیر گاه و بیگاه لودوپا مورد استفاده قرار گیرند.
آگونیست های دوپامین شامل پرامیپکسول (Mirapex)، روپینیرول (Requip) و روتیگوتین (Neupro) می باشند. آپومورفین (Apokyn) ،آگونیست دوپامین تزریقی کوتاه مدت است که برای تسکین سریع مورد استفاده قرار می گیرد.
برخی از عوارض آگونیست های دوپامین مشابه عوارض جانبی کاربیدوپا لوودوپا است. اما آن ها همچنین می توانند شامل توهم، خواب آلودگی و رفتارهای اجباری مانند بیش فعالی، شرط بندی و غذا خوردن باشند.
اگر این داروها را مصرف می کنید و به شکلی رفتار می کنید که برای شما معمول نیست، با پزشک خود مشورت کنید.
مهار کننده های MAO B
این داروها شامل سلژیلین(Eldepryl-Zelapor) ،رساگیلین (Azilect) و صفینامید (Xadago) است.
آن ها با مهار آنزیم مغز مونوآمین اکسیداز B (MAO B) به جلوگیری از خرابی دوپامین مغز کمک می کنند. این آنزیم باعث متابولیزه شدن دوپامین مغز می شود.
عوارض جانبی آن شامل حالت تهوع یا بی خوابی می باشد. این داروها با اضافه شدن کاربیدوپا لوودوپا، خطر ابتلا به توهم را افزایش می دهند.
این داروها به دلیل واکنش های جدی اما نادر اغلب در ترکیب با اکثر داروهای ضد افسردگی یا مواد مخدر خاص استفاده نمی شوند.
قبل از مصرف داروهای اضافی با داروی مهار کننده MAO B با پزشک خود مشورت کنید.
مهارکننده هایCatechol O-methyltransferase (COMT)
انتاکاپون (Comtan) داروی اصلی این سطح است. این دارو با مسدود کردن آنزیمی که باعث تجزیه دوپامین می شود، اثر لودوپا درمانی را طولانی تر می کند.
عوارض جانبی، از جمله افزایش خطر حرکات غیر ارادی (دیسکینزی)، عمدتاً از اثر افزایش لودوپا ناشی می شود.
عوارض جانبی دیگر شامل اسهال یا سایر عوارض جانبی لوودوپا است. تولکاپون (Tasmar) یکی دیگر از مهارکننده های COMT است که به دلیل خطر آسیب جدی کبدی و نارسایی کبدی، بندرت تجویز می شود.
آنتی کولینرژیک
این داروها سال ها مورد استفاده قرار می گرفتند تا به کنترل لرزش ناشی از بیماری پارکینسون کمک کنند. چندین داروی آنتی کولینرژیک در دسترس هستند، از جمله بنزروپین (کوژنتین) یا تری هگزیفنیدیل.
با این حال، مزایای متوسط آن ها اغلب با عوارض جانبی مانند اختلال در حافظه، سردرگمی، توهم، یبوست، خشکی دهان و ادرار اختلال جبران می شود.
آمانتادین
پزشکان می توانند آمانتادین را به تنهایی تجویز کنند تا در کوتاه مدت علائم بیماری پارکینسون خفیف و زودرس را تسکین دهند.
همچنین احتمال دارد در مراحل بعدی بیماری پارکینسون با کاربیدوپا لوودوپا درمانی انجام شود تا حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) ناشی از کاربیدوپا لوودوپا کنترل شود. عوارض جانبی می تواند شامل ایجاد لکه های بنفش پوست، تورم مچ پا یا توهم باشد.
روش های جراحی برای درمان پارکینسون
تحریک عمیق مغز: در تحریک عمیق مغز (DBS)، جراحان الکترود را در قسمت خاصی از مغز قرار می دهند.
الکترودها به ژنراتوری که در قفسه سینه، در نزدیک کلواربون است متصل می شوند که پالس های الکتریکی را به مغز می فرستند و احتمال دارد علائم بیماری پارکینسون را کاهش دهد.
پزشک می تواند در صورت لزوم سیستم را برای درمان شرایط بیمار تنظیم کند. جراحی شامل خطراتی از جمله عفونت، سکته مغزی یا خونریزی مغزی است.
برخی از افراد با سیستم DBS دچار مشکلاتی می شوند یا به دلیل تحریک عوارضی دارند و امکان دارد پزشک به تنظیم یا جایگزینی برخی از قسمت های سیستم نیاز داشته باشد.
تحریک عمیق مغزی بیشتر به افرادی که از بیماری پیشرفته پارکینسون برخوردار هستند و دارای داروهای ناپایدار (لوودوپا) هستند، ارائه می شود. DBS می تواند نوسانات دارویی را تثبیت کند، حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) را کاهش یا متوقف کند، لرزش را کم کرده، سفتی را کاهش داده و کندی حرکت را بهبود بخشد.
دی بی اس در کنترل پاسخ های نامنظم و نوسانی به لودوپا یا برای کنترل دیسکینزی موثر است که با تنظیم دارو بهبود نمی یابد.با این حال، DBS برای مشکلاتی که به درمان لودوپا جدا از لرزش پاسخ نمی دهند مفید نیست. شاید لرزش توسط دی بی اس کنترل شود حتی اگر لرزش خیلی به لودوپا پاسخگو نباشد.
اگرچه احتمال دارد روش دی بی اس برای علائم پارکینسون فواید ماندگاری به همراه داشته باشد، اما بیماری پارکینسون را از پیشرفت باز نمی دارد.
سبک زندگی و داروهای خانگی برای درمان پارکینسون
اگر بیماری پارکینسون را در شما تشخیص داده اند، باید برای یافتن یک برنامه درمانی با پزشک خود همکاری نزدیک داشته باشید که بیشترین تسکین را از علائم با کمترین عوارض جانبی ارائه می دهد.
همچنین برخی از تغییرات سبک زندگی می تواند به زندگی راحت تر و پیشرفت در درمان بیماری پارکینسون کمک کند.
تغذیه سالم و درمان پارکینسون
در حالی که اثبات نشده است که هیچ غذایی یا ترکیبی از مواد غذایی به درمان بیماری پارکینسون کمک می کند، اما برخی از غذاها به سهولت برخی از علائم کمک می کنند.
به عنوان مثال، خوردن غذاهای پر فیبر و نوشیدن مقدار کافی مایعات می تواند به جلوگیری از یبوست که در بیماری پارکینسون شایع است کمک کند.
همچنین یک رژیم متعادل مواد مغذی مانند اسیدهای چرب امگا 3 را فراهم می کند که امکان دارد برای افراد مبتلا به پارکینسون مفید باشد.
ورزش و درمان پارکینسون
ورزش، قدرت، انعطاف پذیری و تعادل عضلات را افزایش می دهد، همچنین می تواند بهزیستی را بهبود بخشد و افسردگی یا اضطراب را کاهش دهد.
احتمالا پزشک برای یادگیری یک برنامه ورزشی که مفید باشد، به بیمار پیشنهاد کند که با یک فیزیوتراپیست کار کند، همچنین تمریناتی از قبیل پیاده روی، شنا، باغبانی، رقص، ایروبیک داخل آب یا کشش را توصیه کند.
بیماری پارکینسون می تواند احساس تعادل را مختل کند و راه رفتن عادی را دشوارکند. ورزش می تواند تعادل را بهبود بخشد.
همچنین این پیشنهادات می تواند کمک کننده باشد:
- سعی کنید خیلی سریع حرکت نکنید.
- در هنگام راه رفتن، وزن خود را بر روی پاشنه پا بگذارید.
- اگر وضعیت خود را تغییر داده اید، متوقف شوید و وضعیت خود را بررسی کنید. بهتر است مستقیم بایستید.
- هنگام پیاده روی، جلوی خود را نگاه کنید، نه مستقیماً به سمت پایین.
جلوگیری از افتادن
در مراحل بعدی بیماری به احتمال زیاد افتادن در اثر بیماری پارکینسون را تجربه کند. در واقع، فقط با فشار یا مانع کوچک از تعادل خارج شوید.
پیشنهادات زیر برای جلوگیری از افتادن در بیماران پارکینسون می توانند کمک کننده باشد:
- به جای چرخاندن بدن بر روی پاهای خود، کاملا بپیچید.
- وزن خود را به طور مساوی بین هر دو پا تقسیم کنید و لاغر نشوید.
- هنگام راه رفتن از حمل وسایل خودداری کنید.
- از قدم زدن به عقب خودداری کنید.
فعالیت های روزمره زندگی
فعالیت های روزمره زندگی مانند لباس پوشیدن، غذا خوردن، استحمام و نوشتن برای مبتلایان به پارکینسون می تواند دشوار باشد.
یک متخصص کاردرمانی می تواند تکنیکی را نشان دهد که زندگی روزمره را آسان تر می کند.
طب جایگزین و درمان پارکینسون
درمان های حمایتی بیماری پارکینسون می توانند به کاهش برخی از علائم و عوارض بیماری مانند درد، خستگی و افسردگی کمک کنند.
این روش ها وقتی بهمراه درمان انجام می شوند، کیفیت زندگی را بهبود می بخشند:
- ماساژ درمانی : ماساژ درمانی می تواند تنش عضلانی را کاهش داده و باعث آرامش شود. اما این روش درمانی بندرت تحت پوشش بیمه درمانی قرار دارد.
- تای چی : شکل قدیمی ورزش چینی، تای چی دارای حرکات کند و روان است که می تواند باعث بهبود انعطاف پذیری، تعادل و قدرت عضلات شود. تای چی همچنین از افتادن جلوگیری می کند.
چندین شکل از تای چی برای افراد در هر سن و شرایط جسمی وجود دارد.
یک مطالعه نشان داد که تای چی تعادل افراد مبتلا به بیماری پارکینسون خفیف تا متوسط را بیش از تمرینات کششی و مقاومت در برابر آن بهبود می بخشد.
- یوگا : در یوگا، حرکات کششی و ایجاد حرکات نرم می تواند انعطاف پذیری و تعادل را افزایش دهد. اکثر نکات را متناسب با توانایی های بدنی خود تغییر دهید.
- تکنیک الکساندر : این روش که بر وضعیت بدنی، تعادل و تفکر در مورد نحوه استفاده از ماهیچه ها تمرکز دارد می تواند تنش و درد عضلات را کاهش دهد.
- مدیتیشن : در مدیتیشن، بی سر و صدا ذهن خود را بر روی یک ایده یا تصویر متمرکز می کنید. مدیتیشن استرس و درد را کاهش می دهد و احساس بهزیستی را بهبود می بخشد.
- درمان با حیوان خانگی : داشتن یک سگ یا گربه انعطاف پذیری و حرکت را افزایش داده و سلامت عاطفی را بهبود می بخشد.
مقابله و پشتیبانی
زندگی با هر بیماری مزمنی می تواند دشوار باشد و طبیعی است که گاهی اوقات احساس عصبانیت، افسردگی یا دلسردی کنید.
به ویژه بیماری پارکینسون می تواند بسیار ناامید کننده باشد، زیرا راه رفتن، صحبت کردن و حتی غذا خوردن دشوارتر و زمان بر است.
افسردگی در افراد مبتلا به پارکینسون رایج است.
اما داروهای ضد افسردگی می توانند به کاهش علائم افسردگی کمک کنند، بنابراین اگر احساس غم و اندوه یا ناامیدی دارید با پزشک خود صحبت کنید.
اگرچه دوستان و خانواده می توانند بهترین همراهان شما باشند، افرادی که می دانند چه بر شما می گذرد می تواند کمک کند.
گروه های پشتیبانی برای همه نیستند. با این حال، برای بسیاری از مبتلایان به پارکینسون و خانواده های آن ها، یک گروه پشتیبانی می تواند منبع خوبی برای اطلاعات عملی در مورد بیماری پارکینسون باشد.
همچنین، گروه ها مکانی را برای بیمار فراهم می کنند تا افرادی را پیدا کند که در موقعیت های مشابه هستند و می توانند از وی حمایت کنند.
برای اطلاع از گروه های حمایتی در جامعه خود، با پزشک، یک مددکار اجتماعی بیماری پارکینسون یا یک پرستار بهداشت عمومی محلی صحبت کنید و یا با بنیاد پارکینسون یا انجمن بیماری های پارکینسون آمریکا تماس بگیرید.
احتمال دارد بیمار و خانواده از صحبت کردن با یک متخصص بهداشت روان مانند روانشناس یا مددکار اجتماعی که برای کار با افرادی که شرایط مزمن دارند آموزش دیده بهره ببرند.
آماده شدن برای قرار ملاقات با پزشک و دریافت راه کارهای درمان پارکینسون
شما به احتمال زیاد ابتدا به پزشک مراقبت های اولیه خود مراجعه می کنید. با این وجود، شاید به پزشک معالج در زمینه اختلالات سیستم عصبی (عصب شناس) ارجاع شوید.
از آنجا که اغلب بحث های زیادی وجود دارد، که آمادگی برای قرار ملاقات می تواند تاثیر مثبت داشته باشد، در اینجا برخی از اطلاعات به شما کمک می کند تا برای قرار ملاقات خود آماده شوید و از پزشک انتظاراتی داشته باشید.
کلینیک یادمان با بهره گیری از پزشکان متخصص و فوق تخصص مغز و اعصاب در کنار متخصصین فیزیوتراپی و کاردرمانی به بهبود و روند درمان شما در بیماری پارکینسون کمک خواهند کرد.
برای مشاوره و دریافت نوبت با کلینیک درمانی و بهبود پارکینسون یادمان تماس بگیرید. شماره تماس های در انتهای مقاله
آنچه می توانید انجام دهید
- علائمی را که تجربه کرده اید را بنویسید، از جمله مواردی که شاید به دلیل تعیین وقت قرار ملاقات به نظر نرسد.
- اطلاعات شخصی کلیدی، از جمله فشارهای اساسی و یا تغییرات اخیر زندگی را بنویسید.
- لیستی از تمام داروها، ویتامین ها و مکمل هایی که مصرف می کنید تهیه کنید.
- از یکی از اعضای خانواده یا یکی از دوستان بخواهید که در صورت امکان با شما همراه شوند. گاهی اوقات یادآوری تمام اطلاعاتی که در حین قرار ملاقات ارائه می شود دشوار است. کسی که شما را همراهی کند ممکن است چیزی را به یاد داشته باشد که فراموش کرده اید.
- سوالات را برای پرسیدن از دکتر بنویسید.
وقت ملاقات با پزشک محدود است، بنابراین تهیه لیستی از سوالات قبل از زمان ملاقات به شما کمک می کند تا بیشترین استفاده را از زمانتان ببرید.
در مورد بیماری پارکینسون، برخی از سؤالات اساسی که باید از پزشک بپرسید عبارتند از:
- محتمل ترین علایم من چیست؟
- آیا علل احتمالی دیگری وجود دارد؟
- به چه نوع تست هایی نیاز دارم؟ آیا این آزمایشات به آمادگی خاصی نیاز دارد؟
- معمولاً بیماری پارکینسون چگونه پیشرفت می کند؟
- آیا در نهایت به مراقبت طولانی مدت نیاز خواهم داشت؟
- چه روش های درمانی وجود دارد و کدام یک را برای من پیشنهاد می کنید؟
- چه نوع عوارض جانبی را می توان از درمان انتظار داشت؟
- اگر درمان مؤثر نباشد یا کار را متوقف کند، آیا من گزینه های دیگری هم دارم؟
- شرایط درمانی دیگری دارم؟ چگونه می توانم به بهترین نحو این شرایط را مدیریت کنم؟
- آیا بروشور یا موارد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم با خودم به خانه ببرم؟ چه وب سایت هایی را پیشنهاد می کنید؟
علاوه بر سؤالاتی که برای پرسش از پزشک تهیه کرده اید، از پرسیدن سؤالاتی که در طول قرار ملاقات برایتان پیش می آید دریغ نکنید.
چه انتظاری از پزشک دارید
احتمالاً پزشک تعدادی سؤال از شما خواهد پرسید. آماده بودن برای پاسخگویی به آن ها می تواند به صرف وقت برای مواردی که می خواهید بیشتر در مورد آن ها حرف بزنید کمک کند. امکان دارد پزشک بپرسد:
- از چه زمانی شروع به تجربه علائم کردید؟
- آیا همیشه علائم را دارید یا می آیند و می روند؟
- آیا چیزی وجود دارد که باعث بهبود علائم می شود؟
- آیا چیزی وجود دارد که علائم شما را وخیم تر می کند؟
بیشتر بخوانید: اختلال بلع در بیماران پارکینسون در اثر ضعف عضلات زبان و چانه
برای مشاوره و درمان با ما تماس بگیرید
