جراحی سندروم کانال کارپ
نحوه چگونگی جراحی سندروم کانال کارپ (تونل مچ دستی)
سندروم کانال کارپ(CTS) یا نشانگان تونل مچ، دستی بیماری است که در آن عصب مدیان یا میانی در حین عبور از مچ دست تحت فشار قرار گرفته و موجب بروز علائمی می شود. در جراحی این بیماری سعی می گردد تا قسمتی از تونل کارپ که به صورت یک حلقه بسته است باز شود تا فشار بر روی عصب مدیان کاهش یابد.
جراحی سندروم کانال کارپ چگونه انجام می شود ؟
جراحی معمولا با بیهوش کردن بیمار و یا بیحسی موضعی کل اندام فوقانی صورت می گیرد. جراحی می تواند به دو روش باز و بسته انجام شود.
در روش باز پزشک جراح ابتدا شکافی طولی به طول 5-3 سانتیمتر در جلوی مچ دست ایجاد می کند. در زیر پوست و پس از باز کردن فاشیای کف دستی، رباط عرضی مچ دست بصورت یک نوار کلفت و سفید نمایان می شود. سپس جراح با قیچی یا تیغ جراحی این رباط را قطع کرده و در زیر رباط عصب مدیان نمایان می گردد. با این کار فضای بسته کانال که بصورت یک حلقه بسته دور تا دور عصب را گرفته و آن را فشار می دهد به یک فضای باز تبدیل می شود.
باز شدن این فضا موجب افزایش حجم آن و در نتیجه کاهش فشار درون آن می گردد و با کاهش فشار بر روی عصب، علائم بیماری از بین خواهد رفت. در پایان جراحی، پزشک فقط پوست را بخیه زده و پانسمان حجیمی را بر روی زخم قرار می دهد. بیمار در همان روز جراحی می تواند از بیمارستان مرخص شود. بتدریج و در طی هفته های بعد از جراحی فاصله بین لبه های باز شده رباط عرضی مچ دست به توسط بدن با بافتی شبیه به رباط پر می شود. این کار موجب بسته شدن مجدد رباط می گردد ولی در این وضعیت جدید طول رباط افزایش پیدا کرده و در نتیجه فضای درونی کانال هم گشادتر شده است.
در روش بسته که با آندوسکوپ صورت می گیرد ابتدا پزشک جراح شکاف کوچکی را در ناحیه مچ دست ایجاد کرده و سپس وسیله ای به نام آندوسکوپ که شبیه به آرتروسکوپ است را از طریق آن شکاف وارد مچ دست کرده و به درون کانال کارپ می رود. وی تمام مسیر کانال کارپ و عصب مدیان و رباط عرضی را با آندوسکوپ می بیند و سپس با استفاده از چاقوی مخصوصی که از کنار آندوسکوپ عبور می دهد رباط عرضی را قطع می کند. آندوسکوپ کمک می کند تا جراح در حین انجام این عمل آسیبی به عصب مدیان و تاندون ها نرساند. در پایان جراحی شکلف پوستی کوچک مچ دست بخیه می شود.
بعد از جراحی
معمولا بعد از جراحی به بیمار توصیه می شود :
- مچ دست خود را بالا تر از سطح قلب نگه دارد تا ورم نکند.
- محل جراحی را سرد کند تا از افزایش تورم جلوگیری کند.
- انگشتان دست را چند بار در روز و هر بار ده مرتبه جمع و باز کند.
- آرنج و شانه خود را مرتبا حرکت دهد.
- به پانسمان دست نزند تا اولین ویزیت بعد از جراحی پزشک آن را باز کند.
بخیه های جراحی معمولا 14-10 روز بعد خارج می شوند. به بیمار توصیه می شود تا شش هفته مچ دست خود را محکم مشت نکند. بعضی از جراحان بعد از باز کردن بخیه بیمار را به فیزیوتراپ ارجاع می دهند. فیزیوتراپی می تواند به بیمار کمک کند تا حرکات مچ دست را بهتر انجام داده و درد احتمالی بیمار را کاهش می دهد. فیزیوتراپ به بیمار یاد می دهد که چگونه با ماساژ ملایم محل جراحی سوزش و حساسیت پوستی آن ناحیه را کم کند. همچنین از مالش اجسامی که سطوحی با زبری متفاوت دارند بر روی محل جراحی سعی می کند تا این حساسیت را کاهش دهد.